Ich geh so gern ums Häämethaus
un guck mer alles aa
un guck mer fascht die Aache aus,
so hängt mei Herz do draa.
Ich geh als still ums Haus erum,
wann ich als kumm gerääst
un frää mich immer wann ich kumm,
ich wääß was Häämet hääßt.

Am liebschte geh ich ganz gewiss
een vun de Häämetpääd,
un wann er noch so holwrich is.
verwachs mit Gras un Hääd.
Un isser krumm un schebb statt grad
un Worzele stehn drin,
so isses doch mein schenschter Paad
wu je ich gange bin.

Drum geh ich gern ums Häämethaus
un dorch die alte Wää,
un sprech mich mit de Mudder aus,
sie kummt mer gleich entgää.
Un 's rauscht so still in alle Bääm
als wollten sie was saa.
Mei Glick is groß,
ich bin deheem un trääm vun scheene Daa.