Mei Dichtereck

Ich sitz am Schreibdisch ganz allee
un mach mei Verse, des is schee.
Horch in mich nei, denk un verzehl
un schreib mer alles vun de Seel.

Un runderum im ganze Eck,
vum Borrem bis ball an die Deck,
is alles voll mit Bilder schier,
vun Zeddel, Bicher un Babier.

Des Dichte kummt vun inne raus,
do gäbt´s kee Ruh un´s gäbt kee Paus.
De Geischd is hell, es Herz duht glieh,
un´s drängt mich innerlich: "Schreib´s hie."

Dann wie en Blitz un Dunnerkeil
kummt Wort for Wort un Zeil for Zeil,
bringt langsam klari Sicht un Licht
un bletzlich wird´s dann e Gedicht.

Jetzt wu des Kunschtwerk is gebor,
bedank ich herzlich mich defor,
un denk, for heit wird Schluß gemacht
un saa meim Schreibdisch: "Gude Nacht!"