ich häng an de palz

Ich häng an de Häämet, an unsere Palz
un geh halt als Pälzer aach gern uff die Walz.
Die Palz zu entdecke als Pälzer is schee,
des fräät eem, do schätzt mer sei Häämet noch mee.

Die Moler begeischdern die Leit mit de Farwe,
im Summer mit Blumme, im Herbscht mit de Garwe.
Sie molen die Landschaft mit Haiser un Bääm
un bringen am Owend die Bilder mit hääm.

Dehääm is mer ball mit de Mensche vertraut,
do hot mer sei Freinde, uff die wu mer baut.
Do fiehlt mer sich wohl un mer find aach sei Glick.
Die Schwalwe wu fortfliehn wolln immer zurick.

Im Herz vun de Palz is de sunnigschte Platz.
For´s Glick vun de Häämet do findscht keen Ersatz.
Mer is an de Klang vun de Glocke gewehnt
vum Kerschturm un is mit seim Schicksal versehnt.

Do sin aach die Sänger wu´s Lewe besinge,
wu immer druff aus sin, daß alles duht klinge,
damit mer sich frää kann, so wie sich´s geheert,
im Lied werd aach immer die Häämet geehrt.

Do spiert mer so recht, was die Häämet bedeit.
Es Herz geht eem uff un mer schwätzt mit de Leit.
Kann redde un babble so wie´s eem gefallt
un fräät sich so richtich wie schee daß des schallt.

Des stärkt eem un gäbt eem die Kraft un de Mut,
de Stolz un die Hoffnung, daß alles geht gut.
Do bin ich un bleib ich, do zieht´s mich halt hie.
Es gäbt doch dehääm so viel Scheenes zu sieh.

Es Glick vun de Häämet sträät Goldkörncher aus
un wu mer aach hieguckt bliehn Blumme ums Haus.
Wu´s Kunscht un Kuldur gäbt, werd nix eem vergällt.
Wer die Häämet im Herz hot, kummt gut durch die Welt.