e palzgedicht

Speziell un hell un klar un klor
traa ich eich e Gedicht jetzt vor
vum Pälzer Land, in aller Ruh,
dann e Gedicht gehert dezu.
Ich schwärm als Pfälzer noch un noch
for unser Palz, des fräät eem doch.

Mer redd mitnanner flott un frisch
un stimmungsvoll vun Disch zu Disch,
verzehlt un lacht un loßt sich Zeit
un schelt net iwwer annere Leit.
Do hert mer hegschdens do un dort,
des hert mer gern, e gudes Wort.

Mer baut de Leit e goldni Brick
mit Frääd, des g´hert zum Lewensglick.
Mer grießt sich froh wie eh und jeh,
vum Mensch zu Mensch, mer kann´s versteh,
un daß des gut is merkt mer glei,
meer sin mit Leib un Seel debei.

Wer´s Lewe liebt un frehlich is,
is aach en guter Mensch gewiß.
Un wu mer singt un lacht un schwätzt,
do is aach die Kuldur geschätzt.
Gesang un Klang halt´s Lewe wach
un´s gute Herz vermeid de Krach.

Als Pfälzer wollen mer zammesteh
un frei un froh dorch´s Lewe geh,
woll´n ´s besser mache mit Humor,
des helft uns, ich bin gut defor.
An so me Dag wie heit so schee
do kummt die Frääd vun ganz allee.